Våren er vel ljos og fin

Kvitsunkvelden

Tekst: Hans A. Mo, 1867. Prenta fyrste gong i Ferdamannen. Eit Vikoblad aat Aalmugen. no 25 og 26. II. Aarg. Laugardagen dan 8de April 1867. Etter ei elektronisk utgåve 2003 ved Jon Grepstad. Omarbeidd av Vilhelm Gravdal 2008.

Tone:

Våren er vel ljos og fin,
Jordi opp av dvalen vaknar.
Soli gjev so ljuvt eit skin,
og den kalde stormen spaknar.
Men endå i mangt eit sinn
Våren vil ei flytta inn.

Her er sut for dagleg braud,
der ein modlaus gjeng og sukkar.
Ein med tanken på si naud
stendigt på sin lagnad pukkar;
jamvel og i last og skam
fer den agelause fram.

Kom då, kom, du Sannleiks And!
Kom med hjelp og trøyst og gleda;
Hjarto kveik i heilag brand,
til dei kvitsunsalmar kveda,
dei som ute frå sin barm
stengde Nådesoli varm.

Syndi ligg uti vårt brjost
liksom løynde skjer og vandar.
Auga kan ei skilja ljost
før du på vårt hjarta andar.
Du kan gjera natt til dag
med ditt varme andedrag.

Gud! Giv oss vår kvitsunkveld,
lat du soli på oss skina.
Send i hugen heilag eld,
som kan is or hjarta tina.
Lat kvar tunga løysa seg
i ei kvitsunbøn til deg!

Kjelde/original tekst: Ivar Aasen-tunet