|
|
|
|
| Når
David
slo harpa, då var han so sæl (Den heilage Sångjen) Når David slo harpa, då var han so sæl, Og Saul, han av songen fekk lisa. Gud gjeve og unne meg det var so vel Eg Herren av hjarta fekk prisa, So folket med meg Det kjende på seg: D' er godt kveda Herren ei visa. I fedrane stova når kvelden var long, Då livde vel song inn med åren, Og fagert og hjartleg i gleda og trong Dei song liksom fuglen um våren. Då lova dei Krist; Det grønkast på kvist, Og songen av Anden var boren. Gud give eg kunde på fedrane mål Den heilage songen få kveda, So det kunde kjennast i hjarta og sål, Og varmt våre tonar fekk beda; Då vart det vel kor Når harpa her nord Fekk tolka den reinaste gleda. Me stundar på kvitsunn, den venaste tid, Då veret skal yver oss susa. Då fuglen skal syngja so fagert i lid, Då harpa for Herren skal brusa Med fagraste ljod, Med tungor som glod, Og bjørkelauv kyrkja skal krusa. Enn sit me i snø og i sludd under fjell, Men våren skal greinene rista. Um ikkje det hender fyrr eg er i mold, Eg gleda meg skal i mi kista Når Guds-songen ny Seg lyfter i sky, Og kvitsunnlauv sprett uppå kviste. T: Jørund Telnes i diktsamlinga Kvæe, 1878. M: Folketone frå Vest-Agder (No koma Guds englar). S: Nynorsk Salmebok nr 670 K: Melodiboken II / Kristen Sang og Musikk (1965) |
|